اولین قدم این است که احتمال اینکه علائم به دلیل وضعیت پزشکی ایجاد شده باشد را، رد کنید. از جمله شرایطی که باعث ایجاد علائم مشابه اضطراب می شود ، پرکاری تیروئید یا سایر مشکلات غدد درون ریز ، کلسیم بیش از حد یا خیلی کم ، قند خون پایین و برخی از مشکلات قلبی است. همچنین  برخی از داروهای خاص می توانند باعث اضطراب شوند. ارزیابی دقیق توسط ارائه دهنده خدمات درمانی مشخص می کند که آیا هر یک از این شرایط علت علائم  شما هستند یا خیر؟

اگر هیچ مشکل پزشکی دیگری کشف نشود و علائم متناسب با موقعیتی که با آن روبرو هستید به نظر می رسد ، ممکن است به یک اختلال اضطراب مبتلا باشید.


درمان اختلال اضطراب عمومی  


مصرف دارو برای کاهش علائم اختلال اضطراب مفید است و اغلب همراه با سایر روشهای درمانی تجویز می شود. بعضی از انواع داروهای اضطرابی می توانند عادت ایجاد کنند و بنابراین به صورت کوتاه مدت یا در صورت نیاز با تجویز پزشک مصرف می شوند.

اختلالات اضطرابی مختلف  دارویی متفاوتی دارند. برخی پیشگیرانه و برخی برای درمان مشکل طراحی شده اند.

  • داروهای ضد افسردگی ، بویژه مهارکننده های انتخابی بازگشت مجدد سروتونین (SSRI) ، به طور گسترده ای برای درمان و جلوگیری از انواع اختلالات اضطرابی استفاده می شوند. نمونه هایی از SSRI ها که معمولاً برای درمان اضطراب مزمن استفاده می شود عبارتند از: سیتالوپرام (سلکسا) ، اسیتالوپرام (لکساپرو) ، فلوکستین (پروزاک) ، پاروکستین (Paxil) ، و سرترالین (Zoloft). داروهای ضد افسردگی دولوکستین (Cymbalta) و ونلافاکسین (Effexor) ، SNRI ها (مهارکننده های برگشت مجدد سروتونین و نوراپی نفرین) که بر روی مواد شیمیایی مغز سروتونین و نورافی نفرین و 

  • برخی از داروهای ضد افسردگی مثلثی مانند ایمی پرامین (توفرانیل) نیز ممکن است موثر باشند

  • . آنتی هیستامین ها (مانند هیدروکسیزین) و بتا بلاکرها (مانند پروپرانولول) می توانند به موارد خفیف اضطراب و همچنین اضطراب عملکرد ، نوعی اختلال اضطراب اجتماعی کمک کنند. 

 آیا در آن روز خاص اضطراب دارید ، همانطور که توسط پزشک معالج خود تجویز کرده اید. آنتی هیستامین ها یا مسدود کننده های بتا معمولاً فقط در مواقع لازم برای اضطراب یا بلافاصله قبل از یک رویداد تحریک کننده اضطراب مصرف می شوند (به عنوان مثال ، مصرف کمی پروپرانولول کمی قبل از سخنرانی). 

  • سرانجام ، برخی داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین (نورونتین) و پرگابالین (Lyrica) نیز در برخی موارد به کنترل این اختلال کمک می کنند.